اسناد و مدارک چندانی از جشنهایی که ایرانیان در دورهی باستان میگرفتند، در دست نیست، اما از منابع گوناگون میتوان مطالبی در این مورد به دست آورد. جشنها در واقع بخش ممیز آیین زرتشتی هستند. باید اذعان کرد که جشنها در دورهی باستان بیشتر مربوط به اصول شبانی و دهقانی بودهاند که زرتشت آنها را به دین خود اختصاص داده است. با نگاهی به این مقوله در فرهنگ و فولکلور کردی میتوان به این مسئله و اهمیت این گاهنبارها در امور مربوط به کشاورزی پی برد. برگزاری جشنهای باستانی در میان این اقوام نمود چشمگیری یافته است و با فرهنگ و آداب خاص خود این آیینهای باستانی را پاس میدارند. جشنهایی نظیر نوروز، مهرگان، میرنوروزی، اسپندارمذ، بهار کردی، مراسم نیشت، نوروزچشمیدور، مراسم پیرشالیار، طلب باران و غیره نمایانگر این تداوم در فرهنگ کردی میباشد که به شکلی جالب برگزار میشوند. در زمینه موسیقی باید گفت که موسیقی اقوام کرد(نظیر هوره، چمر، سیاه چمانه) برگرفته از موسیقی دورهی باستان به خصوص دوره ساسانی میباشد، چنانکه سیاحان و جهانگردانی که از آن مناطق دیدن کردند بر این مسئله صحه گذاشتهاند. در این پروسهی تحقیقی سعی بر آن شده است که مقولهی جشنها و آیینهای ایران باستان و تداوم آن در فرهنگ کردی را مورد بررسی قرار دهیم. رهیافت این پژوهش این است که این جشنها در میان این قوم به شکل اصیلی همچنان باقی مانده و تداوم یافتهاند