رکوردهای مرتبط با این شخص

بررسی تطبیقی شعر نو کردی و فارسی (با توجه به اشعار نیما یوشیج و عبدالله گوران) [پایان‌نامه کارشناسی ارشد] (1388) / شریعتی ، مهناز، نویسنده 

نوع مدرک: برنامه‌ها و فایلهای کامپیوتری سرشناسه شریعتی ، مهناز، نویسنده عنوان : بررسی تطبیقی شعر نو کردی و فارسی (با توجه به اشعار نیما یوشیج و عبدالله گوران) [پایان‌نامه کارشناسی ارشد] تکرار نام مولف : پدیدآور: مهناز شریعتی استاد راهنما: سیداسعد شیخ‌احمدی استاد مشاور: سیداحمد پارسا ناشر: سنندج [ایران] : دانشگاه کردستان، دانشکده ادبیات و علوم انسانی سال نشر : 1388 یادداشت موضوع: ادبیات فارسی شناسه افزوده : شیخ‌احمدی ، اسعد، استاد راهنما پارسا ، سیداحمد (1343 -)، استاد مشاور توصیفگرها اوزان عروضی ، زبان فارسی ، زبان کردی ، شعر آزاد ، شعر سنتی ، شعر هجایی ، گوران عبدالله ، نیما یوشیج ، ویژگی زبانی ، Prose weights, Persian language, Kurdish language, free poetry, traditional poetry, syllable poetry, Goran Abdullah, Nima Yoshij, linguistic characteristics, چکیده : «نیما یوشیج» و «عبدالله گوران»، پدید آورندگان راستین شعر نو در زبان های فارسی و کردی، مسیر مشابهی را در جریان نوگرایی خود در عرصه‌ی شعر پیمودند؛ از این نظر، که هر دو شاعر کار خود را با سرودن شعر سنتی آغاز کردند، سپس با ایجاد تغییر در قافیه، شعر نیمه سنتی سرودند و در نهایت شعر نو را پدید آوردند. «نیما» و «گوران» شیفته‌ی سادگی کلام شعر بودند و با نزدیک کردن شعر به نمایش نامه و روایی کردن آن، سعی داشتند زبان شعر را به زبان واقعی مردم نزدیک سازند. از این شاعران می توان به عنوان شاعران اجتماعی یاد کرد زیرا مسائل اجتماعی و سیاسی آن روزگار تاثیر عمیقی بر شعر آن ها گذاشته است. هر دو شاعر شیفته‌ی طبیعت هستند، نگاه تازه به طبیعت و استفاده نمادین از واژه های موجود در طبیعت برای بیان مفاهیم، از ویژگی‌های بارز آن ها در این زمینه به شمار می آید. تفاوت قابل توجهی که این دو شاعر با هم دارند از این نظر است که گوران به اوزان هجایی توجه ویژه‌ای داشته و بیشترین تلاش خود را در جریان نوگرایی به این اوزان معطوف ساخته است، در حالی که اوزان هجایی در شعر نیما هیچ جایگاهی ندارند. واژگان کلیدی: نیما، گوران، شعر نو، وزن هجایی، وزن عروضی ندارد. اشعار نو او دارای وزن هجایی هستند. در زمینه‌ی ویژگی های زبانی باید گفت، هر دو شاعر به زبان مادری خود اهمیت ویژه‌ای داده‌اند؛ با استفاده‌ی نیما از واژه های طبری و استفاده‌ی گوران از الفاظ اصیل کردی این مطلب را ثابت می کند. اما نتیجه‌ای که این عمل بر جای گذاشته تا حدودی متفاوت است. گوران ضمن استفاده از واژه های اصیل کردی معادل های رایج آن ها را در پاورقی ذکر کرده و با این کار زبان شعر خود را برای خوانندگان بسیار ساده ساخته است، اما نیما با استفاده از واژه های طبری، شعر خود را برای خوانندگانی که با زبان طبری آشنایی ندارند، دچار ابهام کرده است. البته این به طرز تلقی شاعران مورد نظر مخاطب باز می گردد. گوران می خواهد تمام مخاطبان سخن او را درک کنند و در این راه هیچ قید و شرطی نمی گذارد. اما نیما می‌گوید: " شاعر باید کلمات خود را داشته باشد و آن چه را که نمی یابد، انتخاب کند» از میان آن چه مأنوس است یا نیست" (طاهباز، 1385 : 168) تفاوت دیگری که در این زمینه وجود دارد در زمینه‌ی استفاده از واژه‌های بیگانه در اشعار است. نیما از به کار بردن واژه های خارجی پرهیز کرده است و تا حدودی از واژه های عربی نیز در اشعار نو خود کاسته است، اما گوران با وجود اقداماتی که در پاک کردن زبان کردی از زبان های بیگانه داشته است. تنها جای واژه های عربی و فارسی را با واژه های انگلیسی و فرانسوی عوض کرده است و در اشعار او واژه‌های بیگانه‌ای که تا آن زمان در شعر کردی رایج نبوده، به کار گرفته شده‌اند. در زمینه‌ی میزان تأثیر دو شاعر از اوزان عروضی در اشعار نو باید گفت هر دو شاعر در اشعار نو خود اوزان عروضی را رعایت کرده اند. در جدول‌هایی که به منظور بسامد بحرهای عروضی آوردیم مشاهده کردیم که در اشعار سنتی بالاترین بسامد در اشعار نیما مربوط بحر رمل و در اشعار گوران مربوط به بحر هزج بود. در مورد صور خیال در شعر «نیما» و «گوران» مشاهده کردیم که «استعاره مکنیه» از نوع تشخیص بیشترین کاربرد را در اشعار نیما داشت و «تشبیه محسوس» بیشترین کاربرد را در شعر «گوران» نیما روحی زنده و پویا در وجود تمام پدیده های طبیعت می بیند و تمام طبیعت را زنده می داند، از این رو تشخیص را از میان صور خیال دیگر برمی‌گزیند و گوران قصد دارد شعر خود را عینی و ملموس کند تا خواننده‌اش برای درک شعر او دچار هیچ ابهامی نگردد از این رو «تشبیه محسوس» را انتخاب می کند. مضامین شعری که در اشعار «نیما» و «گوران» وجود دارد، به این دلیل که طبیعت در شعر هر دو جایگاه خاصی دارد؛ بسیار نزدیک به هم به نظر می رسد. هر دو شاعر از جلوه های طبیعت به عنوان «سمبل‌هایی» استفاده می کنند تا مفهوم خود را بهتر به خواننده منتقل سازند. هر دو شاعر از وضع نامساعد جامعه ی خود و بی‌عدالتی‌ها به ستوه آمده‌اند و این احساس را نیما با سرودن اشعار انتقاد آمیز و گوران با سرودن اشعار انقلابی بروز می دهند. نیما گاه نگرانی خود را به صورت طنز اجتماعی بیان می کند و گوران نیز گاهی به هجو می پردازد. در کل هر دو شاعر انسان های آگاه و بیدار زمانه‌ی خویش هستند که به خاطر درک واقعی اوضاع مساعد دوران خود همواره تمام اشعارشان با درد و رنجی وصف ناپذیر همراه است لینک فایل دیجیتالی : https://ganj.irandoc.ac.ir/#/articles/d38019dfc9fd1a9ba51e6838e4baaaf5 لینک ثابت رکورد: ../opac/index.php?lvl=record_display&id=14645 زبان مدرک : فارسی

 فهرست موجودی مدرک

شماره ثبت	شماره بازیابی	نام عام مواد	محل نگهداری	بخش	وضعیت ثبت	وضعیت امانت
فاقد شماره ثبت