ادبیات تعلیمی، یکی از گونههای مهم و برجستهی ادبی در میان همهی اقوام و ملل؛ از جمله ایران است. بخش مهمّی از محتوای آثار ادبیِ فارسی، به تبیین آموزههای تعلیمی اختصاص دارد. از سوی دیگر، افسانههای عامیانه جزو آن دسته از متون روایی ما هستند که علاوه بر ارزشهای ادبی، حامل حجم قابل توجّهی از ارزشهای فرهنگی، قومی، جامعهشناختی، تاریخی و روانشناختی هستند. با توجّه به این اهمیّت، پایاننامهی حاضر به بررسی، طبقهبندی و توضیح در بارهی آموزههای اخلاقیِ نمود یافته در افسانههای عامیانهی ایرانی براساس کتاب گُل به صنوبر چه کرد و بررسی انواع جلوههای ادبی- بلاغیِ این نمود میپردازد. تا به این نتیجه برسد که بسامد کدام شگردهای بلاغی در نمود انواع آموزههای تعلیمی در داستانهای مورد بررسی بیشتر است و این جلوههای ادبی با چه جزئیاتی بهکار رفتهاند