سفرنامهها به عنوان مشاهدات مستقیم سیاحان، از منابع ارزشمند در جهت شناخت مردم، محسوب میشوند به طوری که با استفاده از آنها میتوان، گذشتهی اقوام را تا حدودی بررسی کرد. کردها به عنوان یکی از اقوام ایران زمین، همواره در سفرنامهها مطرح بودهاند و مطالبی کم و بیش دربارهی آنها نوشته شده، از این رو در این پژوهش، قوم کرد بر اساس آثار سیاحان، که مبتنی بر مشاهدات عینیست، مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته است.هدف از این پژوهش شناخت و بررسی جایگاه قوم کرد بر اساس گزارش سفرنامهنویسانی است که از دورهی صفوی تا پهلوی دوم به کردستان سفر کردهاند و مشاهداتی دربارهی زندگی کردها داشتهاند. در سفرنامههای ادوار مذکور، قوم کرد در محورهای پراکندگی جغرافیایی، شاخصههای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، مورد بررسی قرار گرفته و تحقیق حاضر بر این موضوعات استوار گردیده است.نتایج حاصل از پژوهش مورد نظر به صورت کلی تأثیر محیط و جغرافیا را بر شاخصههای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نشان داده و قبیلهگری را عامل مهم در شکلدهی شاخصههای فوق میداند. بر اساس آثار سیاحان، پراکندگی جغرافیایی کردها، که در سایهی عواملسیاسی و نوع معیشت انجام میگرفت، عموماً مناطق خراسان، فارس، کرمان، بلوچستان، گیلان و مازندران را شامل میشد